हि कविता माझ्या मुलींना समर्पित केलेली आहे,
माझी भविष्यातील स्वप्न मी त्यांच्यामध्ये पाहतो.
आशा करतो, तुम्हालाही नक्की आवडेल😃
ती येते...
आणि आयुष्याची गणितं पुन्हा एकदा नव्यानं मांडावी लागतात..
रोजच्या आखलेल्या वेळा अनेकदा चुकवाव्या लागतात...
या नव्या मांडणीत हळूहळू सरावलेपण येतं,
एकमेकांना सावरत दोघांना आणखी जवळ आणतं...
रात्रीची जागरनं, उशिरा जेवणं मग सवयीचं होऊन जातं,
तू झोप, मी झोका देतो, असं हळूच एक मन दुसऱ्याला सांगतं..
तिचं रडणं जीव कासावीस करतं, तर तिचं हसणं
आनंदाला उधाण आणतं...
संसाराच्या वृक्षाला जेव्हा ही नवी पालवी फुटते, त्या इवल्या इवल्या कोंबाची मग हळूच फांदी बनते...
आपल्या लाडक्या लेकींच्या आई बापांसाठी ☺
विकास पवार